Trip West-Tibet, deel 1

Trip Tibet

Dag 1: Om half negen was het dan zover. De terreinwagen arriveerde met driver en gids. Tassen en boodschappen voor de 16 daagse trip erin en karren maar. Hoewel, telefoon..de baas van het reisburo wou me nog even spreken. Little problem, iets over een rijbewijs en Lhasa politie buro, we snappen er niks van. Maar al snel wordt het verhaal ons duidelijk. De chauffeur heeft gisteren te snel gereden en is gesnapt met als gevolg dat z’n rijbewijs is ingenomen. Volgens de baas van het reisburo kunnen we het rijbewijs zo even ophalen bij het olitieburo en dan gaan we verder. “No problem” wordt menig maal gezegd.
Dan nemen we op Tibetaanse wijze afscheid van de vrienden die we hebben gemaakt in ons guesthouse. We krijgen een traditionele Tibetaanse witte sjaal om (die schijnt veel geluk te brengen....) en worden omhelsd en uitgezwaaid. Prachtig!

Na een uur rijden arriveren we bij een vaag politieburo vlak bij de het Lhasa vliegveld aan een drukke weg. Chauffeur gaat daar "even" zijn rijbewijs weer ophalen. We wachten een uur…niks… "no problem"...uiteindelijk wachten we de gehele dag in de hitte en is er nog geen resultaat geboekt. Ook de zogenaamde hoge baas die ingezet werd hielp niet en om half zes rijden we weer terug naar Lhasa. Zet mij maar af bij het reisburo zeg ik. De baas van het reisburo voelt de spanning al aankomen. Wij blijven echter rustig. Zij gaan dit probleem zelf oplossen hebben we ons voorgenomen. En zo geschiedt. We kunnen weer terug in ons Guesthouse en krijgen een luxe kamer met toilet en een douche! Verder is iedereen heel opgelaten en krijgen we de beste behandeling. De kok maakt ons nog duidelijk dat hij ons zeer respecteert gezien wij zo kalm zijn gebleven en tegen niemand hebben lopen mopperen. Ach ja, dat had tochniet geholpen...

Dag 1: (nu echt dag 1) Pas om half twaalf arriveerd het koppel weer met de wagen en om twaalf uur gaan we nu echt, op weg naar Yamtrok Tso, een heilig meer in de bergen. Na een fikse rit omhoog de bergen in arriveren we bij het meer. Direct staan de locals al klaar met een Yak voor op de foto en kralenkettingen. Wij genieten van het prachtig uitzicht en daarna sjeezen we de berg weer af. Zweet op de kop. 't Is namelijk allemaal wel heel erg hoog en die lui rijden scherp langs de randjes....pffff!

De weg naar Gyantse is afgesloten en we rijden dus via Shigatse. Na uren rijden slaat de chauffeur een zijweggetje in en krossen we door de blubber richting Gyantse, lijkt wel Camel Trophy. Onderweg zien we mooie zandduinen met op de achtergrond bergen en zien we zo nu en dan een Tibetaan op een paard, en ergens bij wat huisjes vrouwen aan het werk. De jeugd staat met een schop de gaten in de weg te fixen. Wij stoppen en geven ze een lollie en wat geld. Het zijn erg arme mensen. Als we wegrijden zien we in de spiegel dat de kinderen de schoppen hebben neergegooid en met z’n allen een vreugde dans maken! Om een uur of acht arriveren we in een smerig stadje en rijden we zo het guesthouse binnen. De kamer die we krijgen lijkt wat Oosteuropees maar is verder prima. Als we nog wat eten raken we aan de praat met een Tibetaan die al zijn hele leven in Zwitserland woont, dit is zijn eerste bezoek aan Tibet. Hij heeft zes weken in Tibet rondgereisd en is blij dat ie weer naar Zwitserland kan. Dit voornamelijk om de ranzigheid. Het eten, de slaapgelegenheden en toiletten deden hem doen kokhalzen vertelt ie. Er staat ons nog wat te wachten. We gaan slapen....

Dag 2: Het ontbijt stelt niet veel voor en koffie krijg ik niet. Het is er wel maar de mevrouw vertikt het. No no, roept ze, lekker klantvriendelijk. Vervolgens stappen we in de auto en rijden in vijf minuten naar een beroemde Kumbum stupa. Het regent licht en de straten doen somber aan, mede door de vele rommel en zwerfhonden en arme mensen. De Stupa blijkt geen succes. Op de foto’s die we van te voren zagen zag het er prachtig uit maar de werkelijkheid leert ons dat alles sterk in verval is. Alles heeft duidelijk een schoonmaakbeurt en groot onderhoud nodig. De meeste beelden staan in erg kleine stinkende hokjes en missen de nodige ledematen. Jammer, een triest gezicht.

Om half elf rijden we naar Shigatse. Als we daar in de middag arriveren eten we in een smerig Tibetaans restaurant. Vanuit de blubber keuken kijk je zo in de niet al te schone open wc. Tibetaanse noedels met Yak en chamdray (rijst met aardappelen en Yakvlees) staan op het menu.

's Middags heeft de gids, die tot nu toe nog niets verteld heeft, het druk met het regelen van permits en bezoeken we op ons zelf de best geconserveerde Monastry van Tibet: Tashi Lumbu Monastry. Alles ziet er schitterend uit. Zo zijn hier de indrukwekkende tombes van de 8ste en 9de Lama’s. Verder aanschouwen we een gouden boedha beeld van meer dan twaalf meter hoog, met vingers van een meter lang.

We zwerven nog wat door de stad en na lang zoeken vinden we een leuke tent om wat te eten. Daarna gaan we naar ons hotel. Als het donker wordt barst er boven de brgen onweer uit. De hele avond kunnen we genieten van een lichtshow en onze voorlopig laatste douche.

Dag 3: Vandaag rijden we van Shigatse naar Paryang. Halverwege de dag verandert de weg in een Parijs Dakart: zandwegen, rivieren, blubber en noem maar op. Prachtig! Het landschap is ook schitterend! Onderweg zien we schitterende blauwe meren en echte Tibetanen, zij zijn met zijn drieen bezig een zeer grote Yak op de grond te leggen, waarna nr 4 het beest de keel doorsnijdt. Zo gaat dat hier dus. Tja, als je iedere dag Yak eet…

De hele dag is het mooi weer maar s’avonds begint het wat te miezeren en komen we vrij laat in Sangsang aan. Sangsang is door ons direct benoemt tot een sort Tjernobyl dorp. Na wat zoeken vinden we het beste hotel. Dat is een soort bunker met tralies maar zonder douche en stroom. Tenminste vooralsnog. Na navraag blijkt dat er een aggregaat gaat draaien van negen tot tien. In onze kamer is het zo koud dat we met een lange onderbroek, welke we in Lhasa hadden gekocht, en mouwhemd onder de dekens gaan. Zoals beloofd gaat het licht uit om tien uur.

Dag 4: We rijden vandaag van Sangsang naar Sage. We moeten er al heel vroeg af gezien de weg vanaf zeven uur geblokkeerd wordt door wegwerkers. In het pikkedonker en een ijskoude kamer zoeken we onze spullen en rijden weg uit het plaatsje.
Het is een miezerige dag. Als het eenmaal licht wordt zien we de wolken tegen de bergen hangen. Onderweg is men gedurende het gehele traject druk met de weg bezig. Het zijn allemaal arme Tibetanen die in tentjes langs de weg slapen en overdag druk graven en ploeteren met zware stenen en cement. De chinezen investeren zo te zien veel in de wegenbouw. We horen dat ze zo snel mogeijk het "hele" land bereikbaar willen maken.
Onderweg hebebn we veel problemen met de auto. Telkens moet de driver, die gelukkig heel veel verstand van auto’s blijkt te hebben, de auto weer aan de praat krijgen.
Tegen half één arriveren we bij de controlepost in Saga. Daar blijkt al snel dat onze gids zijn papieren niet goed in orde heeft. Als ik op een paaltje ga zitten komt de wel erg jonge militair onmiddelijk naar me toe om te zeggen: "not allowed Chinese government"! Als ik twintig meter verder bij de grote rivier sta te kijken wordt ik nogmaals teruggeroepen "not allowed"! Wat een ge-eikel zeg. Na een uur horen we dat we niet verder mogen reizen. De gids blijft om het ontbrekende formulier boven water te krijgen als wij door onze chauffeur, Nima, naar een lunchgelegenheid worden gebracht. Dit om de tijd te doden. De tent ziet er niet uit. Overal blubber en ranzigheid. Met de neus dicht eten we van de noedels. De vieze glazen heet water vertrouwen we niet en gooi ik stiekem weg. Pas na drie uur belt de gids. Het is geregeld. We kunnen verder...hoewel, 't is inmiddels te laat om verder naar Paryang te rijden. Daarom zitten we de rest van de middag vast in het smerige Saga. Alle hotels blijken vol te zitten met Chinese politie en dus zijn wij aangewezen op een Tibetaans guesthouse. Het regent buiten. Als je geen hond bent, is er niks in de stad te doen. Dus lezen op bed. We zijn blij als we kunnen gaan slapen. 's Nachts worden we wakker geschrikt door veel kabaal. Meer dan vijftien dronken tibetanen staan voor ons raam (zonder gordijen) te schreeuwen en lopen over de houten veranda heen en weer. Na een half uur is het alleen nog maar erger geworden. De kamer naast ons zit nu ook vol met schreeuwers. Als ik naar buiten stap en de lui aanspreek op hun gedrag lachen ze me uit. De eigenaar van het guesthouse lacht net zo hard mee...snapt nit dat er mensen proberen te slapen! Heel kwaad ga ik terug naar onze kamer. Ik ben het zat. We huren een gids en die dropt ons steeds in de meest afschuwelijke plekken. De volgende morgen nodigen we de gids en driver in onze kamer uit. We vertellen de gids onze constateringen: hij doet z’n werk slecht. Tot op heden heeft 'ie helemaal niks gedaan! Wij hebben hem ingehuurd om onze trip te veraangenamen. Daar mag die dan nu mee beginnen. Het enige wat hij kan zeggen is dat het allemaal niet zijn schuld is en dat als wij terug naar Lhasa willen hij dat prima vindt. Wel, we besluiten om niet terug te gaan. Wij willen gewoon een mooie tijd beleven. Overdag zien we telkens de meest prachtige omgeving. 's Avonds wordt de dag wat verpest door al het geouwehoer van die gids die echt helemaal niks regelt. We besluiten om dat dan maar zelf te gaan doen.

Dag 5: We vertrekken richting Paryang. Onderweg begint de gids te vertellen over iedere berg en heuvel. Over alle meren en duinen weet ie wat te vertellen. Zo vertelt ie over een meer welke minimal honderd kilometer uit de buurt is…..ach ja. Het kwartje is gevallen.
De auto begeeft het al na een paar kilometer. Driver weer onder de auto. Een drietal terreinwagens stopt. Een chauffeur helpt de onze. Het zijn vrienden en de rest van de dag rijden we samen. Gedurende het gehele traject stoppen we vaak vanwege pech. Dat deert ons niet daar we nu in prima gezelschap zijn van indiase mensen. In een van de wagens stapt een spiritueel master uit en schudt ons de handen. Hij vertelt dat ie net als ons op weg is naar mount Khalaish om zijn ouders nu het nog kan hiervan te laten genieten. De familie bestaat uit zes mensen welke een heel team hebben ingehuurd om alles gladjes te laten verlopen. Zo maken we kennis met Chorov, de organisator van het geheel. Hij vertelt ons dat er een truck meerijdt met daarin twee koks en kookgerei. Verder heeft ie een drietal mensen ter ondersteuning van het geheel meegenomen. Als we lunchen in een klein dorpje brengen de indiase mensen ons een bord met echt eten, zoals ze zeggen. Is dat niet prachtig! Tijdens het rijden door kruizen we prachtige vergezichten en de witte bergtoppen van de Himalaya steken af tegen de strak blauwe hemel. Een plaatje!
Helaas moeten we overnachten in Paryang. Ood dit dorp ziet er niet uit. Overal vuilnis, dode beesten, honden en zwervers. We slapen in een kamertje met tralies waarachter moeders met kinderen staan te bedelen. We geven ze door het raam wat te eten en geld. We vertoeven nog even in "de kantine" waar alle drivers aan een stuk yak zitten te kauwen en een gids zijn stoma met de theepot doorspoelt. Je kunt je dit echt niet voorstellen. De mensen zijn wel allemaal heel vriendelijk. Jammer dat het allemaal zo ranzig is. Langzaam wordt het donker. 't Is de 28ste juli. Adri en Marieke zijn beide jarig. Ik heb bereik, bellen! Als je daar dan zo verlaten zit en dan even je vrienden kunt spreken, ik ben weer helemaal gelukkig! Hoewel we beide wel heel graag even die avond op het feestje waren geweest! Ook deze avond zit er geen douche in….We gaan slapen.


Dag 6: Als we Paryang uitrijden worden we meteen heel gelukkig. Wat een indrukwekkende landschappen. Alles verandert met de minuut. Links zien we de eeuwig (?) bsneeuwde bergtoppen van de Himalaya en rechts de groene en bruine bergen met impalas en andere dieren. Op een gegeven moment zien we ineens een hele kudde zebra’s. We rennen erop af en maken foto’s. Dan gaan de beesten in galop. We horen de hoeven kletteren gelijk aan paarden. Honderd meter verder stoppen ze weer en grazen verder. Prachtig! Als we verder rijden blijven we onder de indruk. De wolken, zon en het landschap spelen een prachtig spel. Alles verandert met de seconde. Zo mooi! Tibet spreekt tot de verbeelding! Het is onmogelijk om de schoonheid van dit land in een foto vast te leggen. Overal waar we kijken is het zo anders mooi. Je zou er een "panorama van mesdag" van moeten maken. Na uren geen huis te hebben gezien naderen we een controlepost. Onze permits en paspoorten zijn oke. We mogen door en gaan direct eten in het restaurant ernaast. We zijn inmiddels gewend aan de ranzige keuken en het eten (chamdré) smaakt ons prima. Een zestal dames van middelbare leeeftijd uit Slovenië stapt de tent binnen en vertellen over hun reis. Gezellig! Zij hebben de pelgrimstocht al gelopen en keren terug naar Nepal waar ze nog een week gaan wandelen. Wat een prestatie! Onze bewondering is groot!
Als we verder rijden verandert het landschap nog steeds en als we over een grote heuvel scheuren staan we ineens ztil voor een stupa. Dit is niet zomaar een stupa blijkt. Eerst een rondje met de klok mee eromheen. Dan stappen we uit en kijken links neer op het meest heilige meer Manasarovar en rechts zien we de meest heilige berg, Mount Khailash. De driver en gids vallen neer op hun knieen en gaan languit bidden. Indrukwekkend!
We willen heel graag de rest van de middag bij het meer doorbrengen maar dit kan volgens de gids niet. Dat doen we pas nadat we de kora hebben gelopen. Jammer. Na een uurtje rijden arriveren we in het zoveelste ghosttown waar we een kamer in een Tibetaanse Guesthouse krijgen. 's Avonds stromen er kuddes mensen binnen. Allemaal zien ze er niet uit. De Kora heeft hun aardig te pakken! Wij maken ons op voor de volgende dag. Genieten nog even van de volle maan en de extase eromheen. Het blijkt dat wij puur toevallig op de meest heilige dag van het jaar de Kora zullen gaan lopen als alle goden zich rond mount Khailash verzamelen. Dat is de reden dat we onderweg zoveel groepen Indiase mensen in landcruisers zijn tegen gekomen. Voor hun is dit alles. In India ben je uitverkoren als je deze berg eens mag zien. Alle Indiase mensen begroeten ons vriendelijk en maken soms uit respect een buiging. Dit is wel heel bijzonder realiseren we ons, en we voelen ons vereert! Blij gaan we slapen.

Vervolg van de trip volgt zsm...