Tibet trip deel II

Dag 7: Om zes uur staan we naast ons bed, spullen pakken. Half zeven klop ik op de deur van onze gids, die kennelijk nog ligt te ronken. Niemand. Doorkloppen dan maar. Vijf mannen worden wakker. Allen drivers....deur gaat open.....Kungchok is in other room.....oeps, sorry. Dan andere deur aankloppen. En ja hoor, na enige tijd.." yes yes, I 'm coming". Waarop ie later zegt dat we om zeven uur hadden afgesproken....mooi niet! Ook de sherpa (die onze rugzak gaat dragen) is inmiddels al gearriveerd.

Dan begint de wandeltocht. Met z'n vieren wandelen we in het donker de langzaam hellende bergen op en af. Onderweg is het werkelijk prachtig en het lopen gaat ons goed af. Uit voorzorg hebben we al een pil tegen hoogteziekte genomen en drinken we een blikje red bull. Om een uur of vier arriveren we bij een klooster op een berg precies tegenover Mount Khailash. Beide gaan we even een uur op bed om uit te rusten en aan de hoogte te wennen en hoofdpijn te laten zakken. Als ik lig kijk ik precies naar de heilige berg. Prachtig. 's Avonds wordt het drukker. Heel druk zelfs. Alle dragers van de Indiase groep komen naar boven om in het klooster onderdak voor de nacht te vinden. Als we 's avonds eenmaal met zes man in de kamer gaan slapen worden we wakker geschrikt door een hele groep Tibetanen welke met z'n vijftienen in onze kamer aan een tafel gaan eten. Dit tot bijna middernacht. Om vier uur weer hetzelfde, nu echter ontbijten. Als de mensen weg zijn moet Annalies nodig. Om naar buiten te komen (gezien de toilet ook bezocht wordt door ratten, gaat ze naar het natuur toilet) moet ze met haar maglite over de mensen in de hal stappen. De hele hal ligt vol. Buiten onweert het en in het donker zie ik haar de zeer steile en diepe trap naar beneden nemen....pfff. Het duurt me allemaal te lang, dus ik kijken waar ze blijft. Niet best...ze moest nog een keer. Beide zijn we aan de dunne.....alweer. We slapen nog een uurtje en dan eraf. Kaars aan. Een monnik heeft voor ons als onbijt een bord met soort andijvie bereid, drijvend in vette olie en een dikke insect kruipt er heel langzaam uit....heerlijk!

Dag 8: De allerzwaarste dag heeft zich aangemeld. We beginnen meteen vanuit het klooster bergopwaarts te lopen. Beide zijn we al vrij snel helemaal kapot. We sterven wel tien keer...de hoogte pakt je zo. Je spant je dan in zonder zuurstof te krijgen. Uiteindelijk doen we er meer dan vier uur over om de Dorma-la pas te overwinnen. Eenmaal boven zijn we dolgelukkig, het is ons gelukt!!! Nu verder. We lopen stevig door en om vijf uur 's midddags arriveren we bij het volgende klooster met "guesthouse" waar we overnachten. Onze kamer betreft een hut van klei met een heel klein raampje. 't Is een beetje verstikkend en donker. Niet echt gezond zeg maar. Als we alle vier op bed liggen, komen twee Tibetanen ons vergezellen. Eenmaal op bed beginnen ze in dit kleine hol ook nog te roken. " Please do not smoke" en ze doen de sigaretten gelukkig uit (worden achteloos op het zeil op de grond gegooid). 's Nachts slapen we niet zo goed. Ik heb veel moeite om lucht te krijgen en één van de mannen ligt de hele nacht te niezen, hoesten en te schijten. Lekker...

Dag 9: De laatste dag van onze Kora is aangebroken. Na twee uur lopen zijn we er al. In het dorp Darchen eten we chamdray en noedels waarna we naar Lake Manasarova rijden. Daar arriveren we in een tentenkamp met honderden Indiase waar we moeten slapen. Jammer. We bezoeken het prachtige heilige meer. We willen hier heel graag blijven maar dan wel bij het klooster overnachten. Volgens onze gids kan dit niet. Na een lange discussie stappen we in de wagen en rijden weg, naar Paryang. Onderweg zien we weer prachtig Tibet. 's Avonds in Paryang zijn alle tibetaanse guesthouses vol en verblijven we als enigen in een chinees guesthouse. Het is hier iets netter dan bij de tibetanen moeten we eerlijkheidshalve zeggen. We hebben er goed gegeten en geslapen. Alles was prima. Goh...apart.


Dag 10: We rijden vandaag van Paryang naar Saga, en hopelijk Tingri. We hebben te maken met een hele slechte weg. Uiteindelijk halen we laat op de dag Saga, waar we in een ranzig guesthouse overnachten. Gelukkig kunnen we ons in het dorp in een public shower douchen. Dat werd ook tijd na meer dan een week....snifff snifff.

Dag 11: We rijden van Saga door een prachtig gebied naar Tingri. Langzaam doemen de hoog besneeuwde bergen van de Himalaya op. De driver wijst naar de hoge pieken en weet van allen de namen. Het zijn de hoogsten. Onderweg krijgen we helaas pech. Twee keer zelfs, en beide langer dan een uur. Hierdoor halen we het Mount Everest Basecamp vandaag niet. Tegen zessen naderen we Tingri en zien voor het eerst Mount Everest opdoemen. Prachtig! 's Avonds douchen we ons als enigen in een douche waarvoor je in holland weer op z'n beurt een douche voor nodig bent....hahaa. Ach ja, wij zijn inmiddels blij met alles.
Na een bobi (groente in een tortilla oid) gegeten te hebben genieten we van de zonsondergang en de witte toppen van de bergen. De Mount Everest maakt indruk. Dan gaan we lekker slapen.

Dag 12: Op naar de Mount Everest! Wel...mooi niet. We horen dat de weg is afgesloten en dramatisch slecht is. Dit sinds een week of zo. Gisteren is er nog een auto naar beneden gerold en het wordt alleen maar erger. De chinezen werken aan een nieuwe weg, gezien de fakkel van de Olympische Spelen 2008 hieroverheen moet, en de brug is niet meer toegankelijk. Je mag wel maar dan is alles op eigen risico....onze driver durft het niet aan. Die man was tot nu toe nooit bang maar geeft te kennen dat ie liever niet gaat. Onderwijl keren er diverse auto's terug van de berg. Allen konden of durfden niet verder. Uiteindelijk besluiten we om het risico niet te nemen. Een jongensdroom valt in duigen...Ik kan wel janken. Wat een klotenzooi!

We besluiten om hier niet langer rond te hangen gezien dat niet zoveel zin heeft en misschien als zout in een wond werkt, immers we kijken anar de hoogste berg van de wereld maar kunnen er onmogelijk op. We rijden naar de grensovergang van Tibet naar Nepal. Drie dagen te vroeg, aangezien we niet in het Everest Base Camp verblijven. Na een paar uur rijden belanden we op een hele vage weg (de rest was al vaag maar dit...) langs een hele diepe kloof. Ik heb het zweet in de knieholtes staan als we een plaatsje binnenrijden en tegen een hefboom stuiten. 't Is half twee.....en horen van de gids dat de weg pas om acht uur open gaat. Dat vertelt ie nu pas??? GVD!!! In plaats van nog even bij de grootste berg te blijven loodst die vent ons naar de meest rampzalige plek op aarde. Woedend schreeuw ik tegen hem dat ie een andere baan moet zoeken en ons niet met zijn onmogelijkheden moet opzadelen. Tijdens de hele trip heeft ie allen maar voor dit soort dingen gezorgd. Wat een zooi! En niets, maar dan ook helemaal niets is zijn schuld of probleem. Later horen we van andere lotgenoten dat ook zij dramatische gidsen hebben getroffen. De meest waanzinnige verhalen paseren de revue. Gelukkig is het dan acht uur. De poort gaat nog niet open. Wat is er aan de hand. De gids weet ons met een lach te vertellen dat we mogelijk vanavond niet over de pas komen. Annalies slaapt liever in de auto dan in dit creepy dorp...ik ga naar de politiechef en geef te kennen dat wij koste wat kost over de pas moeten. Iedereen begint te roepen. Chaos. Uiteindelijk mogen we. Rijden maar. Overal werkt men aan de weg. De weg is inderdaad levensgevaarlijk...het is heel smal en blubberig met rotsen en bulten met aan de linkerkant een ravijn van een paar honderd meter en rechts een berg met vallende rotsen. Als Nima langs de afgronden (zonder hekjes oid) rijdt breekt het zweet me uit. Het is gaan miezeren, het wordt mistig, overal is het nat door watervallen en langszaam sluipt de duisternis in. Behendig en al biddend rijdt de driver door de woestenij rakelings langs de gevaarlijk kloven. Er is gewoon niet meer ruimte. Onze gids is na twee weken stilte ook de hele tocht aan het bidden. In de auto heerst een spanning. Allen weten dat alleen geluk en/ of God/ Boedha ons naar de andere kant zal brengen. Ruim twee uur later arriveren we in het pikkedonker in het grensplaatsje. Daar horen we drie minuten voordat de heren vertrekken dat ze ons de volgende dag niet zoals afgesproken de grens over zullen zetten. Ze moeten namelijk terug omdat de pas zogenaamd om 1 uur ' snachts dicht gaat. Gelul zeg ik. We hebben nog voor drie dagen betaald dus.....maar de heren van Pasang reisburo gaan. We kunnen ze niet tegenhouden, of het moet met geweld zijn, en dat doen we niet, dus geven we in ieder geval de driver een hand. Ondertussen weigert de gids ons geld voor twee niet bezochte kloosters terug te geven. en van de drie resterende dagen wil ie niks weten, hij beheert de kassa. Hij kan er niets aan doen zegt ie. Bij Boedha zweert hij dat ie niet bedriegt en liegt. Met ruzie nemen we van hem afscheid. Jammer. Wat een dag. Alle emoties hebben we gekend. We drinken een paar biertjes (eindelijk!) om het leven te vieren. Geldwisselaars stromen de kroeg in en uit. We doen wat zaken met ze waarop later de barvrouw zegt dat hier niet gehandeld mag worden.....hmmmm ze kent alle jongens hier.....'t Is een rare wereld....Wij gaan slapen.

De volgende dag plannen we "vrij" maar om negen uur ontbijten we en besluiten alsnog de grens over te gaan richting Kathmandu. Na wat Chinese formaliteiten aan de grens stappen we in een busje welke ons van de grenspost naar de grens brengt. De Chinees rijdt met het busje soms een voet breedte van de diepe afgronden terwijl ie de gehele weg heeft...ik heb weer zweet in de handen en knieholtes als we beneden zijn. Onderweg zie ik een Mitsubitshi LandCruiser tegemoet komen. maak een grapje......en dan roepen we allebei tegelijk Nima!!!! Hij kijkt, schrikt, en wij weten dat we verneukt zijn.....gisteren moest er niemand persé over de pas terug.

Beneden overal drukte. We vinden het goede kantoor en vragen een visa aan. Na een half uur zijn we daadwerkelijk over de grens en zitten we in een soort open caddy taxi. Deze brengt ons na een lange rit van 5 uur naar Kathmandu. Onderweg is het prachtig. Hele hoge groene bergen met zeer diep afgronden en vele watwervallen. De weg is zeer slecht en vaak is er geen verharde weg maar blubber. Richting Kathmandu wordt het beter. Ik heb weer het zweet in de handen. Gelukkig rijd de man aardig rustig. Halverwege stoppen we even en neemt de sympathieke man ons mee naar een restaurantje. Hier zitten we op een veranda boven een brede hard stromende rivier met uitzicht op de hoge groene bergen. De lunch is prima. Heerlijk Nepalees eten voor heel weinig geld (stampvol eten plus 2 cola, kost 3 euri). Als we bij de auto terugkomen wil een Nepalese vrouw meeliften. Dit mag. Als dit mag komen er direct 2 vriendinnen van haar aan die ook meewillen. Dat doen we niet. Ze mag voorin zitten. Onderweg slaapt ze wat en praat wat met de driver. Aan het eind van de middag komen we in Kathmandu aan. De man weet een goed Guesthouse en brengt ons er tot aan de balie. We zijn er! Helemaal blij! (Nog niet wetende dat nacht twee een rat ons de heel nacht bezig hield....maar dat komt later.)

Tot zover ons verslag van de trip in Tibet. We vinden Tibet een schitterend land met onwijs veel mooi natuurschoon. Het is daarentegen ook een onderdrukt en niet sterk ontwikkeld land. De dorpen en mensen zijn vaak slecht onderhouden en arm. Nu we dit hebben gedaan weten we dat je in Tibet een hele mooie vakantie kunt hebben en raden iedereen aan eens te kijken of je dit met eigen vervoer en een tent kunt doen. Zo vermijd je de ghosttowns en rommel en kun je optimaal genieten!

We zijn nu veilig en wel in Nepal en gaan kijken wat we hier gaan doen.

Verder vinden we de vele reacties prachtig en genieten hier volop van.
Bedankt alelmaal!!!

Groetjes,

Roelof & Annalies